Verhuizen is altijd een spannende tijd. Niet enkel voor ons, maar ook voor de kittens en natuurlijk de nieuwe baasjes die zo lang op hun kitten hebben gewacht.

De eerste van ons D-nest die mocht uitvliegen was onze Dunkan.

Lumica’s Dunkan Harris

101gr – 1902gr

Bij het wegbrengen liep Dunkan al meteen vrolijk zijn nieuwe huis te verkennen en het duurde ook niet heel lang voor hij al snel bij ons allen op de bank kroop om lekker te spelen en te knuffelen. Met een gerust hart zijn we dus na een tijdje weer naar huis gegaan – en toen was het wachten op de updates.

Nu, enkele weken later, gaat het erg goed met Dunkan. Hij is erg gehecht aan zijn baasjes (en huppelt ook graag zijn baasje achterna, heb ik mij laten vertellen) en is erg gelukkig bij zijn nieuwe familie. Ik krijg geregeld foto’s waar duidelijk op te zien is hoe fijn hij het heeft. Nieuwe dingen accepteert hij snel; zoals bijvoorbeeld de waterfontein, maar ook aan een lijntje naar buiten vind hij heerlijk. Hij is inmiddels ook al erg gegroeid en veranderd. Wij zijn enorm trots op dit stoere mannetje. Heel veel geluk in je nieuwe huisje, vent. Ik hoop je binnenkort weer een keertje te komen bezoeken!

Na Dunkan was het de beurt aan Sky om te verhuizen.

Lumica’s Davinci Verrocchio (Sky)

107gr – 2054gr

Voor Sky, en ook voor ons, was het in het begin extra spannend. Sky had namelijk niet enkel een nieuw huis en nieuwe mensen om aan te wennen, maar ook een al aanwezige Ragdoll (Storm) en een (vond ik) zeer grote hond (Django)! Dat Sky het spannend vond was meer dan duidelijk. Storm en Django waren echter zeer nieuwsgierig naar Sky, maar Sky hield ze nog even op afstand. Na nog wat advies te geven over hoe dit het beste kon worden aangepakt zijn we weer naar huis gegaan. Voor mij toch nog wel moeilijk, dus ik was erg blij met alle updates die ik van Sky’s nieuwe baasjes al snel mocht ontvangen!

Inmiddels zijn we enkele weken later. Sky en Storm zijn inmiddels beste vriendjes. Ik heb al meerdere filmpjes en foto’s ontvangen waar ze samen heerlijk speelden of bij elkaar lagen. Sky vond het toch wat lastiger Django te accepteren, maar ook dit is inmiddels helemaal goed gekomen. Ik vind het zelf nog altijd ontzettend knap hoe snel zo een acceptatie toch gaat. Het hielp natuurlijk wel mee dat Storm en Django zelf zo goed reageerden op Sky; dat heeft het voor hem zeker ook een stuk makkelijker gemaakt. Sky zit inmiddels in zijn ondeugende fase – hij klimt en klautert op plekken waar dat eigenlijk niet mag en maakt zijn baasjes graag veel te vroeg in de ochtend wakker. Maar verder is het een schat. Heerlijk spelen met zijn nieuwe vriendjes Storm en Django, lekker buiten in de tuin ravotten en verwent worden met de lekkerste snoepjes. Onze Sky heeft het wel getroffen. Heel veel geluk in je nieuwe huisje, lieve Sky. Ik kijk nu alweer uit naar je nieuwe foto’s!

En toen moesten wij afscheid nemen van onze Davis.

Lumica’s Deejay Leonard Albertje (Davis)

104gr – 2433gr

Davis is verhuist naar een gezin waar al een kitten van ons zat; Lumica’s BinQ Bodhi (ofwel Jack, van ons B-nest). Heel ver rijden was het ook niet; maar uiteraard raakten wij half verdwaald en werd het toch een langere rit dan geplant – Davis was hier niet heel blij mee. Eenmaal heel aangekomen liep Davis al snel de kamer rond, alles te snuffelen wat hij maar tegen kwam. Redelijk kort daarna lieten we Jack erbij om te kijken hoe het ging – zo kon ik beiden hun gedrag kijken en adviseren wat het beste plan van aanpak was om die 2 de beste vriendjes te laten worden! Beiden deden het boven verwachting goed. Davis had meer oog voor de spannende nieuwe omgeving, en Jack hield hem wel nauwlettend in de gaten, maar daar bleef het bij. Met een gerust hart konden wij dus weer richting huis na nog wat kort advies.

Vandaag de dag zijn Davis en Jack ook de beste vrienden die je je maar kan voorstellen. Jack had duidelijk behoefte aan een vriendje bleek al snel en Davis wou die vriend maar al te graag zijn. Ik heb al meerdere filmpjes van de 2 ontvangen en wij kunnen niet trotser zijn! Davis is inmiddels ook al flink gegroeid (boven de 3 kilo!) en helemaal ingeburgerd in zijn nieuwe huisje. Hij loopt graag zijn baasje achterna en is ook dol op knuffelen; niet anders dan hoe wij hem konden! Lieve Davis, geef Jack maar een hele dikke knuffel van ons, want wij zijn reuze blij dat jullie elkaar zo gevonden hebben! Heel veel plezier in je nieuwe huisje. Wij gaan jouw baasjes zeker nog eens lastig vallen om jou (en je grote broer) te bezoeken, onze grote stoere vent.

En toen wat het alweer tijd om afscheid te nemen van het laatste kitten van Luna; al zal Delilah tot ons groot verdriet nooit ons huisje mogen verlaten..

Lumica’s Dakota of Impronta Artica

109gr – 2072gr

Tegen het uitvliegen van Dakota keek ik, na alles wat er gebeurd was, toch wel het meeste op. Dakota zou namelijk verhuizen naar het verre Italië. Op een vrijdagavond is de koerier, die haar naar haar nieuwe huisje zou brengen, haar komen ophalen. Een hele fijne koerier – dat maakte het voor mij toch wel ietsje makkelijker. Ook hadden we enkele weken geoefend met autorijden, dus Dakota was geheel voorbereid op de lange reis naar haar nieuwe bestemming. Ze deed het in de auto dan ook erg goed, en ze had zelfs onderweg brokjes gegeten – iets dat onze koerier, die vaker katten rondrijdt, nog nooit had meegemaakt! Zo zie je maar weer wat goed oefenen kan doen. Ze heeft zich wel laten horen onderweg, maar anders dan dat ging het eigenlijk helemaal prima.

Eenmaal in haar nieuwe huisje liep ze al snel rond te snuffelen en voor iemand er erg in had had ze de mooie klimpaal die daar stond al toegeëigend. Een goed begin, al zeg ik het zelf.

Inmiddels zijn we ruim 2 weken verder. Dakota is al helemaal gewent aan haar nieuwe huisje en de familie. Er was ook al een kater, Fischio, echter is hij een open kater en vond hij Dakota interessanter dan dat zou moeten. Helaas moeten hun dus ook gescheiden blijven, of onder toezicht kunnen ze bij elkaar. Jammer vonden zowel Dakota’s nieuwe baasjes als wij dit wel, maar het is wel de enigste oplossing – De mindere kant aan fokker zijn. Dakota is erg tevreden in haar nieuwe huisje; ik heb al veel foto’s en filmpjes mogen ontvangen en je kan duidelijk zien dat ze erg gelukkig is. Lekker spelen, garnalen eten, drinken uit de drinkfontein; Dakota kan haar geluk niet op. Wij kijken ook erg uit naar wat voor mooie kittens Dakota in de toekomst zal krijgen; ze is namelijk uitgevlogen naar een cattery en zal, als de tijd rijp is en alles mee zit, moeder worden van prachtige kinderen. Hier houden wij jullie uiteraard ook graag over op de hoogte! Lieve Dakota, heel veel geluk in Italië! Ik ben stiekem wel een beetje jaloers, ik zou ook graag in Venetië willen wonen. Mocht ik ooit in de buurt zijn, dan kom ik zeker langs!

Alle kittens zijn hun nieuwe avontuur aangegaan; ze zijn verhuist en hebben nu elk een eigen gezin. Met mama Luna gaat het prima. Ze heeft even moeite gehad ook met de kittens van Miina (nadat ze d’r eigen kittens ook niet meer wou zien), maar heeft deze inmiddels zo goed als mogelijk geaccepteerd. Ook haar vacht komt mooi terug en ze ziet er een stuk beter uit. Wij hopen dat alle kittens een lang en gelukkig leven mogen leiden, en dat ze allen net zo lief en mooi als hun moeder mogen zijn. Wij hopen nog vele foto’s van hen te krijgen in de toekomst. En wie weet delen we een paar ook wel een keer met jullie, als dat van de nieuwe baasjes mag 😉

Uiteraard wensen wij alle nieuwe baasjes ontzettend veel geluk met hun kitten, en wij zijn erg blij dat alle 4 de kittens zo goed terecht zijn gekomen.

Bij deze, dit is voor nu de laatste blog van ons D-nest. Wij hopen dat jullie het leuk vonden om de kittens te volgen. Wij hebben zeker met alle kittens gelachen en ontzettend veel plezier en geluk gehad met ze, maar helaas ook zeker veel verdriet gehad deze keer. Maar alle 5 zullen zij zeker in ons hart blijven. Voor altijd.

– Bianca

Waar alle nieuwe baasjes inmiddels aan het aftellen zijn, realiseer ik me langzaamaan dat dit mooie avontuur weer aan het einde komt. Ik geniet zo van deze lieve kittens, ik kan me amper voorstellen hoe het is als ze weer weg zijn. Gelukkig vliegen alle kittens heel geleidelijk uit, maar zelfs nu ze er allemaal nog zijn mis ik ze al. Het gaat nog moeilijk worden, maar ik gun alle kittens een prachtig avontuur in de toekomst bij hun nieuwe geweldige en lieve baasjes. Maar zover is het natuurlijk nog niet. Dus hier nog een nieuw blog over de schatjes van onze Luna!

De namen zijn bekend!
Alle kittens krijgen bij hun geboorte hier meteen een naam. Ik vind dat vanaf de eerste minuut ze het verdienen “zichzelf” te zijn met een eigen identiteit (en dus naam) en dat is de reden dat ze hier vanaf minuut 1 al een naam hebben, welke we ook op de stamboom laten zetten. Echter betekend dit niet dat ze altijd zo blijven heten en inmiddels hebben de nieuwe eigenaren laten weten hoe de kittens gaan heten in hun nieuwe huisjes!

Dakota en Dunkan behouden hun naam zoals hij is. Beiden families vonden de naam prachtig en goed passen bij het kitten; Dakota is echt een Dakota, er past geen naam beter bij haar. En Dunkan is een mooie stoere naam voor het stoere ventje. Ik vind het zelf natuurlijk ook prachtige namen, welke ik met enorm veel liefde en passie heb uitgezocht speciaal voor hun. Het is zeker een eer voor ons als een naam behouden blijft en dat ze hun hele leven blijven heten hoe ze hier geboren zijn.

Davinci gaat Sky heten. Ook een prachtige naam welke ik toevallig ook in het lijstje met mogelijke namen voor Ragnar had staan. We hebben uiteindelijk voor de naam Ragnar gekozen, maar hoe leuk is het dat een kitten van ons nu de naam gaat dragen die bij mij op het lijstje stond? Sky past erg goed bij Davinci en ik kan me ook geen betere naam voor hem voorstellen.

Deejay gaat Davis heten, vernoemd naar Miles Davis. Davis gaat verhuizen naar een familie waar al een kitten van ons zit; Jack (BinQ uit ons B nest). Ook wel bekend als Jackson. Er is dus goed gezocht naar een stoere naam die perfect past naast de naam Jackson. Jackson en Davis klinkt naar mijn inziens geweldig bij elkaar en het past ook erg goed bij ze! Twee broertjes met stoere namen, niks meer aan doen 😉

Delilah gaat Candy heten. Ik noemde Candy altijd al mij droppie, omdat ze zo een ontzettend lief en schattig kitten is; echt een ‘snoepje’. Er had voor haar dus geen toepasselijkere naam gekozen kunnen worden!

Dunkan, Sky, Davis, Candy en Dakota, vanaf nu zullen we hen ook zo noemen in onze (paar resterende) blogs.

Lumica’s Dunkan Harris (Dunkan)
Dunkan is van alle kittens toch wel het drukst en snelst afgeleid. Nu is druk echter wel een erg groot woord, want alle kittens van Luna zijn enorm knuffelig en rustig. Maar er moet er toch 1 het minst rustig zijn en dat is dus onze Dunkan. Dunkan kan goed spinnen, een tijd op je schoot knuffelen etc, maar zodra er iets spannends gebeurd is hij afgeleid en meteen in speelmodus. Alles wat hij vind en ziet is speelgoed; of dit nu een kitten is van ons E-nest, een broertje of zusje, zijn moeder (die overigens haar kittens inmiddels niet meer wil zien), zijn eigen staart, een wc rol, een a4 papiertje, de bank, de bloemen in de vensterbank, een pen, een mandje, de computer, een boek, de tv, noem het maar op en Dunkan heeft ermee gespeeld of geprobeerd ermee te spelen. Ook rent hij graag van hot naar her en kan uren buiten zitten en rondkijken naar alles wat er gebeurd. Tot er natuurlijk een blaadje op de grond valt. Dan is dat weer zijn nieuwe speelgoed en rent hij daarmee rond tot hij weer iets nieuws vind. En zo kan hij uren doorgaan. Maar wel met een soort van rust in zijn manier van doen. Het blijft er natuurlijk 1 van onze niet-zo-actieve Luna.

Lumica’s Davinci Verrocchio (Sky)
Sky is van alle kittens toch wel het meest gediend van aandacht. Urenlang kan hij spinnend bij je op schoot zitten, zichzelf in je nek werken en je overspoelen met kattenkusjes. Ik heb mijn bril de afgelopen week wel honderden keren moeten schoonmaken, omdat hij telkens zijn neus erlangs haalde. Als je hem na een paar uur toch maar even wegzet, want de vloer dweilt zichzelf niet, loopt hij je achterna en probeert in je nek te springen vanaf de grond. Uiteraard komt hij niet hoger dan je knie en aangezien hij geen nagels gebruikt bij zijn poging (LIEF!), valt hij net zo hard weer neer. Dan kijkt hij je even beduusd aan en pak ik hem maar weer op. En zo loop je dan je vloer te dweilen met een kussend kitten in je armen of in je nek. Ja, Sky is een echte casanova. En mijn hartje heeft hij inmiddels allang veroverd.

Lumica’s Deejay Leonard Albertje (Davis)
Davis is van alle kittens het aandoenlijkst. Davis is ook dol op knuffelen, maar hij is niet een kitten dat zichzelf voor een ander kitten zet. Vaak is het dus zo dat hij op een afstandje hard aan het spinnen is, terwijl er 3 andere kittens vechten om een plek op schoot. Davis wacht netjes zijn moment af en als hij dan merkt dat het hem niet gaat worden, kijkt hij je aan met zijn grote kittenogen wat me erg doet denken aan ‘puss in boots’. Met zijn aandoenlijke blik krijgt hij dus ook vaak van alles voor mekaar. Van nog even wat langer spelen met het speelgoed, een beetje extra natvoer, een speciale knuffel alleen voor hem, Miina’s moedermelk, noem het maar op. Ook is hij erg voorzichtig in alles wat hij doet. Hij houdt al goed zijn nagels in tijdens het spelen, pilletjes geven (bijv. voor ontwormen) gaat bij hem erg gemakkelijk en ook de kittens van Miina zijn helemaal veilig bij hem. Hij zou volgens mij nooit een vlieg kwaad doen. Al rent hij wel graag achter vliegen aan. Maar natuurlijk rent er vervolgens een ander kitten met zijn vliegenprooi vandoor, want Davis zou nooit een vliegje aanvallen als een ander kitten er ook mee aan t spelen is. De schat.

Lumica’s Delilah Luna (Candy)
Onze Candy is toch wel ons kleine poppetje. Ze is erg rustig in karakter, dit merk je vooral tijdens het spelen. Ze speelt wel en ook erg graag, maar het is wel op een wat slomer tempo dan je normaal van een kitten zou verwachten (of misschien moet ik zeggen: wat we gewend zijn). Wel kan ze erg lang doorgaan en zodra er veren in het spel zijn dan gaat ze duidelijk een stukje actiever tekeer. Ook tijdens het spelen met haar broertjes en zusjes merk je dat ze wat rustiger is in haar spel en ook vaak verliest. Dit heeft helaas wel tot gevolg gehad dat bijna al haar snorharen zijn gesneuveld in de strijd. Ik denk wel dat ze wel langzaamaan aan het teruggroeien zijn, maar het ziet er nog erg zielig uit momenteel. Het gaat helaas ook wel even duren voor het weer in volle glorie terug is. Maar als ze de snorharen van haar moeder heeft geërfd, dan gaat ze ons straks nog erg verbazen! Ook weet Candy heel goed om te gaan met haar prachtige looks. Ze zit, slaapt en eet als een echt mooi deftig katje. Prachtig vinden wij haar, ik ben enorm nieuwsgierig hoe deze dame gaat uitgroeien!

Lumica’s Dakota of Impronta Artica (Dakota)
Dakota is de laatste tijd erg tot rust gekomen. Waar ze voorheen uren kon spelen als een echt Duracell batterijtje, heeft ze geleerd dat knuffelen en kopjes geven toch ook wel erg leuk is. Ook is ze erg aanhankelijk geworden naar vooral mij toe. Het liefst loopt ze me de hele dag achterna en is ze waar ik ben. Ben ik boven in een kamer, is Dakota lekker aan het spelen in die kamer. Loop ik weg, loopt ze me -soms incl. speeltje- gewoon achterna om daarna weer in de nieuwe omgeving verder te spelen. Zit ik op de bank en is ze uitgespeeld, komt ze ook op de bank liggen slapen; niet perse op schoot, maar wel lekker comfortabel in de buurt. Zo ligt ze ook nu achter me op de stoel te slapen, terwijl ik deze blog schrijf. Uiteraard ook luid spinnend, want dit nest is echt een spin-nest en Dakota blijft daarin niet achter. Heel af en toe miauwt ze, zodat ik haar even aai en gaat haar motortje nog harder draaien dan voorheen. Echt heel comfortabel zit het voor mij niet, maar het is het dubbel en dwars waard. Wat is ze toch een schatje.

Hier hou ik het bij voor deze week. Ik weet nog niet zeker wanneer het volgende blog voor dit nest komt, maar waarschijnlijk als de eerste 2 zijn uitgevlogen (Dunkan en Candy).Hopelijk tot dan!

Afgelopen week zijn de kittens voor het eerst geënt en meteen gechipt. Zo een eerste dierenarts bezoekje is toch altijd spannend; niet enkel voor de kittens maar ook zeker voor mij! Nieuwsgierig hoe het ze is vergaan? Lees dan snel verder!

The girls
Aangezien de jongens de reis naar de dierenarts wat eng vonden en nog even moesten wennen aan de nieuwe omgeving, mochten de meiden als eerste op tafel (De jongens en meiden hebben elk een aparte draagmand). Zodra ze op tafel stonden en het deurtje open ging, stormde Delilah al naar buiten; eindelijk uit dat mandje en in die interessante nieuw kamer, interessante nieuwe mensen bekijken. Dakota keek ook al nieuwsgierig rond, maar liep er niet meteen uit zoals Delilah dat deed.

Delilah mocht dus als eerste, aangezien ze zichzelf letterlijk aanbood. Netjes werd ze onderzocht en ze gaf geen kick. Nog voor ik er erg in had, was ze al gechipt en had ze al d’r eerste enting binnen. Ze heeft totaal niet gepiept en mocht al snel geheel goedgekeurd terug de reismand in. Ik denk dat er nog geen seconde voorbij was en Delilah lag alweer lekker te slapen in de reismand. Al die nieuwe indrukken zijn natuurlijk ook best wel vermoeiend.

Dakota mocht als tweede. Net als haar zus, wie toentertijd nog het zwaarste kitten van het nest was, had Dakota een mooi gewicht en was de dierenarts erg te spreken over haar. Dakota was ook totaal niet bang en vond de tafel en de dierenarts enorm interessant. Ook deze stoere dame onderging het onderzoek, de chip en de enting zonder te klagen. Enkele seconde later lag ook Dakota, geheel gezond verklaard en 1 enting en chip rijker, lekker te slapen naast haar zus. Op naar de mannen.

The boys
De jongens waren tijdens het onderzoek van de dames niet stil. Ik had dus ook verwacht dat ze eventjes nodig zouden hebben als we de reismand open zouden doen. Maar verrassend genoeg renden ze alle 3 er meteen uit. Ze waren duidelijk erg nieuwsgierig en hobbelde met zijn 3en lekker over tafel van dierenarts, naar assistente, naar mij en weer terug naar de dierenarts. Uiteindelijk hebben we Davinci en Dunkan maar terug in het reismandje gestopt (met moeite) en mocht Deejay als eerste van de mannen voor zijn keuring, chip en prik.

De chip zetten vond Deejay toch allemaal wat minder leuk. Waar hij voorheen nog lekker rond aan het lopen was en vriendjes aan het maken was met de dierenarts, liet hij toch duidelijk een ongelukkig geluidje horen tijdens het zetten van de chip. Het is ook wel een dikke naald, dus ik geef Deejay groot gelijk dat hij toch even liet horen dat het helemaal niet zo prettig was als de dames deden geloven. Het onderzoek vond hij gelukkig wel goed en ook de enting verliep zonder tegenstribbelen. Terug in de mand wou hij echter niet en dus liep meneer, geheel goedgekeurd, nog lekker een tijdje op tafel terwijl zijn broertjes aan de beurt waren.

Davinci was de volgende. Davinci vond de autoreis naar de dierenarts het ergst. De hele heenweg heeft hij lopen piepen (En de terugweg ook, maar in mindere mate) en zijn broertjes piepten op den duur een beetje met hem mee. En ook al liep Davinci wel vrolijk rond op tafel, toen het onderzoek eenmaal begon was hij toch wat minder vrolijk dan de rest. Hij liet het allemaal wel toe, maar bij de chip en de enting heeft hij toch met wat piepjes laten merken dat hij gewoon niet erg gelukkig was. We wouden hem dus snel terug doen in de mand, maar raar genoeg wou hij dat niet. Dus zo liepen er al 2 mannen over de tafel rond; snel de 3de er maar bij gepakt.

Dunkan was inmiddels in slaap gevallen in de reismand, maar toen hij aan de beurt was, was hij meteen klaarwakker. Het mannelijke onderzoek (als jullie begrijpen wat ik bedoel) vond Dunkan echt niet fijn. Er was ook wat meer voelwerk nodig bij hem en dus duurde het ook allemaal net wat langer dan normaal. Toen eenmaal alles gevonden was, was het ook weer goed en zonder problemen verliep hij de rest van het onderzoek, de chip en de prik. Grappig genoeg wou ook Dunkan achteraf niet terug de reismand in, maar omdat het toch echt tijd was om te gaan hebben we ze er uiteindelijk toch, met weer iets meer moeite dan normaal, erin gestopt.

Bij de balie was Dunkan het er echter nog altijd niet mee eens en dus mocht hij nog eventjes van ons (op hoge uitzondering) rondlopen op de balie, terwijl wij de laatste dingen bespraken en afrekenden. Helemaal blij heeft hij ook dat deel van het gebouw onderzocht en toen het tijd was om geheel afscheid te nemen van onze favoriete praktijk was het ook goed. Hij viel al snel in slaap en op Davinci na hebben we de hele terugreis niemand meer gehoord.

Na afloop
Eenmaal thuis hebben de kittens een dagje wat meer geslapen dan normaal. Ook de hitte van de afgelopen tijd hielp niet echt mee, maar een goede nachtrust was zeker op zijn plaats. Zeker na zo een spannende dag en na een enting hebben ze gewoon even wat extra rust nodig om weer aan te sterken.

Inmiddels gaat het prima met de kittens. Ze hebben eigenlijk weinig last gehad; alleen de dag na de enting en de chip was hun nekje nog erg gevoelig en hoorde je geregeld een boze schreeuw als een broertje of zusje per ongeluk tijdens het spelen iets te wild deed. Gelukkig zijn ze allemaal erg vergevensgezind en de dag erna was alles weer als vanouds.

Erg trots zijn wij weer op onze 5ling. Geheel gezond, enorm sociaal en totaal niet bang bij de dierenarts, en weer een chip en enting rijker. Op naar de 2de enting en daarna is het alweer tijd om afscheid te nemen. Ik mis ze nu al.

In verband met Edison van ons E-nest (zie ‘Nest E – 1 week oud‘ voor meer informatie) hebben we vorige week geen foto’s kunnen maken en geen blog kunnen schrijven. Gelukkig gaat het inmiddels al stukken beter met het ventje en is hier onze blog over de afgelopen 2 weken over de kittens van ons D-nest!

Kittens – Kleine broertjes en zusjes!
De vorige keer schreef ik dat ik hoopte dat er bij de volgende blog half-broertjes en half-zusjes (dezelfde vader) zouden zijn voor de kittens van ons D-nest. Omdat Miina al lang tekenen had van een naderende bevalling waren zelfs alle bezoekjes voor de kittens van ons D-nest afgezegd, zodat ik me op Miina kon focussen. Uiteraard duurde het vervolgens nog vele dagen, maar op zondag 3 juli 2016 zijn ze uiteindelijk geboren.

Dunkan, Davinci, Deejay, Delilah en Dakota kunnen zich nu eindelijk trots grote broer/zus noemen van 6 kleine half-broertjes en half-zusjes! Uiteraard kunnen ze er nu nog niks mee, maar over een aantal weken zullen de kittens van ons E-nest ook rondlopen door de kamer en het lijkt me dan heel leuk om te zien hoe de kittens van ons D-nest met de kleinere kittens zullen omgaan. Zullen ze lekker spelen? Of vinden ze het juist eng? Dit wordt vervolgd…

Lumica’s Dunkan
Deze kleine vent is echt mijn steun geweest de afgelopen week. Het ging met Edison, kitten van Miina, niet goed en alsof Dunkan het wist kwam hij de hele tijd spinnend bij me liggen; iets wat hij voorheen lang niet zo vaak deed als de afgelopen week. De hele week zocht hij me op: als ik stond kreeg ik kopjes tegen mijn been, als ik ergens zat kwam hij op schoot of tegen me aan liggen en zijn motortje heeft zowat de hele week aangestaan. Nu het inmiddels weer wat beter gaat met Edison heeft Dunkan wel het gevoel gekregen dat hij niet meer de man des huizes hoeft uit te hangen en speelt hij gelukkig wel weer lekker vaak met zijn broertjes en zusjes. Maar af en toe komt hij nog wel een knuffel brengen, gewoon omdat het kan, de schat.

Lumica’s Davinci
Davinci is ons knuffelmannetje. Al 2 weken lang zoekt hij me geregeld op om spinnend aaitjes te komen halen. Zit ik achter de computer, zoals nu, ligt hij voor mijn toetsenbord te spinnen en mijn arm te kneden. Zit ik op de bank, dan komt hij meteen op schoot om lekker te knuffelen. Waar Dunkan echt kwam tijdens de momenten dat ik er even doorheen zat, komt Davinci eigenlijk gewoon de hele dag door. Als hij je al ziet komt hij spinnend aangerend en hij houdt pas op als je hem opzij zet, omdat je echt even wat anders moet doen. Ook staat hij geregeld piepend onder aan mijn voeten, omdat hij opgepakt wil worden voor een knuffel. Van alle kittens is hij toch ook wel het rustigst en zoekt het meest menselijk contact. Hij speelt wel af en toe, maar gewoon lekker knuffelen vind hij veel leuker. Ik zie moeder Luna in hem erg terug (ook al zo een knuffel) en ik vind het heerlijk! Hij begint ook al kattenkusjes te geven, van die lekkere afgeveegde natte neuzen in je gezicht…

Lumica’s Deejay
Deejay is een echte verkenner. Hij hobbelt de trap op en af zonder problemen, gaat met veel plezier de kelder in en vind buiten spelen in ons kattenverblijf met lekker weer echt heerlijk! Waar ik de meeste kittens soms nog buiten moet neerzetten, zodat ze er ook eens komen en weten dat het bestaat, loopt Deejay er gewoon zelf geregeld heen. Na even gespeeld te hebben komt hij weer naar binnen, even buurten in de huiskamer bij baasjes, en hobbelt dan naar boven om weer daar even te spelen voor hij weer vertrekt naar een andere plek. Je vind hem ook geregeld op de gekste plekken slapend in de gekste poses. Hij is echt een heerlijk relaxed kereltje dat gewoon lekker zijn ding doet en eigenlijk het liefst meerdere dingen tegelijk doet. Vandaar ook dat hij zo snel van ruimte naar ruimte hobbelt. Hij wil overal tegelijk zijn en van alles en nog wat doen; er is ook zoveel te ontdekken als je nog zo klein bent! Maar zo werkt het natuurlijk niet. Ach, deze man leert vast snel de balans te vinden. En tot die tijd zien we hem gewoon geregeld voorbij lopen, opzoek naar weer een nieuw avontuur.

Lumica’s Delilah
Onze Delilah is het eerste kitten wat de kilo heeft gehaald. Ze weegt inmiddels ruim 1050gram en mag zich met trots nog altijd de grootste van het nest noemen. Al duurt het denk ik niet heel lang meer voor Davinci haar inhaalt. Delilah is ook het eerste kitten in het nest met echt een vaste slaapplek. Waar alle kittens zich gewoon ergens neer laten vallen om te slapen, gaat Delilah altijd trouw de trap op naar onze voorste kamer, om vervolgens de daar staande klimton in te klimmen en bovenop in slaap te vallen; uiteraard met mooi uitzicht op onze voortuin en de openbare weg. Omdat Miina net bevallen was, hebben de kittens van ons D-nest een paar dagen in een kamer boven mogen slapen, omdat ik ze niet ‘s nachts in de gaten kan houden. Je weet gewoon nog niet hoe ze reageren op de kleine kittens (Inmiddels mogen ze wel gewoon weer beneden slapen, ze doen t super!). Delilah heeft toen haar plekje gevonden en is nu nog altijd erg tevreden met haar rustige slaapplek. Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen; beneden is het toch wel een gekkenhuis met al die kittens en volwassen katten. Een klein katje in de groei heeft ook haar rust nodig!

Lumica’s Dakota
Dakota is van alle kittens degene die het graagst speelt en het meest eigenwijs is. Tijdens de fotoshoot zaten alle kittens heel mooi en lette goed op, maar niet Dakota. Dakota springt op en neer, schuift als een malle half ondersteboven over het dekentje en valt mijn camera aan zodra ik te dichtbij kom. Ze is ook minstens 10 keer van de bank af gevallen, omdat ze zo graag dat speeltje wou pakken dat wij heen en weer zwaaien om de kittens naar de camera te laten kijken. De hele dag zoeft Dakota door het huis, druk spelend met alles wat ze maar kan vinden. De trap daarentegen vind ze wel een beetje eng. Omhoog gaat ze wel, maar naar beneden begint ze niet aan. Ik moet dus ook geregeld een piepend kitten van boven halen omdat Luna beneden haar melkbar heeft open gegooid en Dakota ook graag een slokje neemt. En vervolgens loopt ze weer doodleuk naar boven en mogen wij haar weer halen omdat ze haar speeltje beneden heeft laten liggen en van alle 1000 speeltjes die boven liggen is er geen 1 zo leuk als dat ene speeltje beneden.

Volgende week maandag worden onze kittens voor het eerst geënt. De volgende blog zal ik dus later in de week posten om goed te kunnen vertellen hoe het de kittens is vergaan en of er eventueel nog een na-reactie was op het spannende avontuur. Hopelijk zijn jullie er dan ook weer bij. Tot dan!

De weken zijn voorbij gevlogen, vandaag zijn de kittens van ons D-nest alweer 6 weken oud! De eerste bezoekjes staan inmiddels ingepland voor deze week en we hopen dat onze kitten snel allemaal een leuke familie hebben gevonden. De reacties die wij hebben gehad waren allemaal zeer positief, dus ik maak me er niet zo druk om 😉 Wel wordt het even puzzelen, want er zijn veel meer reacties gekomen dan dat we kittens hebben… Gelukkig is er nog een nestje op komst dat vanaf vandaag elk moment geboren kan worden!

Kittens – Update kattenbak en natvoer
Vorige week sloot ik de blog af met dat ik hoopte dat de kittens deze week de kattenbak zouden begrijpen en ook allen natvoer zouden hebben geprobeerd. Dat eerste, de kattenbak, snappen ze inderdaad inmiddels allemaal. Het grit wordt niet meer gegeten en ze lopen gewoon naar de bak als ze nodig moeten. We zijn nu hard bezig om ze ook het klepje van de kattenbak te laten snappen en inmiddels snappen Dunkan, Davinci en Dakota ook hoe dit klepje werkt. Delilah en Deejay zijn beiden erg slim en gebruiken gewoon nog het open kittenkattenbakje dat we nog hebben staan als voor-het-geval-datje. Met hun gaan we dus nog even aan de slag, maar ik weet zeker dat ook hun het snel onder de knie zullen hebben!

Het natvoer ging ook ietsje beter deze week. We hebben verschillende smaken geprobeerd en Dunkan, Davinci en Deejay (de 3 mannen) hebben alles geprobeerd en er heerlijk van gesmuld. Dakota heeft tot nu toe 1 smaakje geprobeerd en vond dit ook heerlijk. Delilah wil er echter gewoon niet aan beginnen. Ze likt het wel van mijn vinger als ik het aanbiedt, maar daar blijft het ook bij. Daarna rent ze meteen naar het bakje met brokjes en gaat daar lekker smullen. Ik ga het haar in de toekomst nog wel gewoon aanbieden net als aan haar zusje en broertjes, maar als ze het niet wilt, dan wilt ze het niet. In brokken zit in principe alles wat ze nodig heeft aan voedingsstoffen, dus een heel groot probleem is het gelukkig niet 😉

Kittens – Groei
Ook de groeispurt die nu bijna 2 weken geleden is ingezet gaat netjes door. Het leek me daarom leuk om weer even een overzichtje te geven van de huidige gewichtjes, op volgorde van geboorte:

Dunkan – 628gr
Davinci – 710gr
Deejay – 681gr
Delilah – 779gr
Dakota – 618gr

Je ziet nog duidelijk het verschil dat er was tussen Delilah en de rest van de kittens, al beginnen Deejay en Davinci wel dichterbij te komen. Maar allemaal hebben ze prima gewichten en we zijn dus ook erg trots!

Kittens – Karakters
Het is mooi om te zien hoe alle kittens sprongen maken in hun ontwikkeling. Maar ook de karaktertjes lopen steeds meer uiteen. Hier wil ik ook iets aandacht aan besteden dit blog (en hopelijk volgende week weer echt individuele blogjes). Hier een kort overzicht van alle kittens:

Lumica’s Dunkan
Ik denk dat van alle kittens Dunkan het actiefst kan spelen, maar verder het rustigst is. Als hij in zijn speelmodus zit kan hij echt het hele huis rond stuiteren en speelt het liefst met zijn broertjes en zusjes (speeltjes laat hij vaak links liggen als er een ander kitten in de buurt is), maar daarna kan hij ook uren slapen en hoor je hem ook totaal niet meer. Het vele miauwen dat hij voorheen deed is inmiddels over. Ik denk dat dat meer een soort onzekerheid was dat hij toen nog had. Wel maakt hij nu tijdens het spelen van die ‘prr’ (soort gechirp) geluidjes, wat echt heel schattig klinkt. Ik denk dat dat wel duidelijk maakt dat Dunkan erg van spelen houdt en daarom misschien net iets te lang doorgaat; waardoor hij daarna dus uren slaap nodig heeft om bij te tanken.

Lumica’s Davinci
Davinci staat graag overal vooraan. Een klep in de kattenbak? Meneer is de eerste die erin kruipt en daarna een half uur in de kattenbak vast zit, omdat hij nog niet weet hoe hij er uit moet. Nieuw voer? Meneer duwt zijn neus er meteen in en eet tot hij er bij neervalt. Hij duwt ook gerust Valentina, onze poes van 4.1 kilo, opzij als ze ook wat van het nieuwe voer wil proberen. Davinci was immer aan het eten en dus moet Valentina maar niet in zijn weg staan. Hij speelt graag met broertjes en zusjes, maar een speeltje kan hij zich ook uren zelf mee vermaken. Als we een nieuw speeltje aanbieden is het ook vaak Davinci die als eerste ermee door de kamer rolt en zijn broertjes en zusjes eigenlijk geen kans geeft om ook even te snuffelen en te kijken. Gelukkig laat hij het speeltje vervolgens al snel even liggen en kan de rest er mee vandoor.

Lumica’s Deejay
Deejay is net als Davinci wel van het leren. Hij is niet zo snel als zijn grotere broer, maar hij heeft vaak dezelfde dag al door hoe het allemaal moet en werkt en of het nieuwe eten lekker is of niet (eigenlijk vind hij tot nu toe alles lekker, klein vreetzakje). Ook is Deejay erg van het menselijke contact. Hij kan uren spelen met broertjes en zusjes of speeltjes, maar hij loopt je achterna zodra je langsloopt. Je moet dus ook goed oppassen waar je staat, want voor je het weet staat meneertje achter je voeten. Delen moet Deejay nog wel leren. Hij heeft sinds kort door dat papieren propjes en af en toe rondslingerende bonnetjes heel leuk speelgoed is, maar als er dan een broertje of zusje te dicht bij hem in de buurt komt gaat hij grommen. Het is enkel zijn speelgoed. Wel heel schattig, maar dat leren delen komt vast nog wel. Aan zijn broertjes of zusjes zal het in ieder geval niet liggen, want die laten zich niet wegjagen door een beetje grommen en pakken het speeltje gewoon van hem af als hij het per ongeluk uit zijn mondje laat vallen.

Lumica’s Delilah
Delilah is ons eigenwijze meisje. Ze weet prima wat we nou eigenlijk bedoelen, maar er iets mee doen, ho maar. De kattenbakklep wordt dus kundig ontweken en natvoer draait ze gewoon haar neus voor om. Wel is dat laatste maar raar, want van moedermelk en brokjes krijgt Delilah echt niet genoeg. Dat is dan ook wel aan haar gewicht te zien! Ze laat graag met zich spelen, maar is vaak niet degene die het spel begint. Ook speeltjes zoekt Delilah niet echt zelf op. Ze is wat afwachtender dan haar broers en zus en ook voorzichtiger in haar spel; ze verliest altijd met het spelen, maar dat is omdat ze gewoon wat voorzichtiger is. Ze houdt niet echt van opgetild worden, want dat hoge “vliegen” vind ze nog een beetje eng. Rondrennen is Delilah wel een kei in. Geregeld komt er een oranje met wit vlekje langs gescheurd en ze laat zich door bijna niks stoppen! Ze is ook het vaakst in de keuken te vinden, waar ze vanuit de deuropening al nieuwsgierig naar buiten kijkt. Ze durft er nog niet heen, maar ik denk dat het niet lang meer duurt voor onze kittens zich ook in ons buitenverblijf bevinden. Zal Delilah de eerste zijn?

Lumica’s Dakota
Dakota is wat voorzichtig met nieuwe dingen. Het natvoer heeft bijvoorbeeld bij haar even geduurd, en ook naar nieuwe speeltjes is ze in het begin wat terughoudender. Als ze eenmaal weet dat alles goed is, dan gaat ze echter ook helemaal los. Ze propt zich vol met het lekkere nieuwe natvoer en kan uren door de kamer rollen met dat ene nieuwe speeltje waar ze voorheen liever voor weg liep. Ook met haar broertjes en zusje kan ze uren spelen; zelfs als ze al slapen gaat Dakota gewoon door met het in de oren bijten en een poot in hun gezicht drukken. Haar broertjes en/of zusje worden dan chagrijnig wakker, bijten een keertje terug om haar toch haar zin te geven en uiteindelijk vallen ze allemaal lekker in slaap. Door haar enthousiasme is het ook altijd Dakota die tijdens de het lastigst te fotograferen is. Behendig scheurt ze over het dekentje, dat figureert als achtergrond, en ze maakt de gekste sprongen en poses om dat ene speeltje, dat wij heen en weer zwaaien voor wat aandacht, te pakken te krijgen. Gelukkig wordt ze na een tijdje moe en lukken de foto’s dan alsnog. Vaak kost dat bij haar echter wel 2 pogingen i.p.v. 1.

En ik denk dat ik het hiermee ga afsluiten; het is weer een flink lange blog geworden. Tot volgende week, hopelijk met half-broertjes en half-zusjes erbij voor onze 5ling!

Vandaag zijn onze kittens, eigenlijk stiekem op 1 na (Dakota werd na 12 uur ‘s nachts geboren), alweer 5 weken oud! Op deze jonge leeftijd zijn ze al helemaal deel van ons gezin. Heerlijk rennen ze de hele dag door de kamer heen en weer en vallen daarna vermoeid ergens op de grond, op de bank, of op schoot in slaap. Helaas kan ik ze niet allemaal zelf houden en komen de kittens vanavond of morgen beschikbaar voor onze wachtlijst via onze nieuwsbrief. 1 van de kittens komt echter niet beschikbaar; Het is voor ons belangrijk dat we, naast gezinnen blij maken met een of meerdere kitten(s), ook kunnen toevoegen aan het ras. Er is uit de fokkerswereld interesse getoond voor Dakota, en na lang wikken en wegen en goed kijken is ook besloten om Dakota naar deze fokker te laten gaan. Alle overige kittens komen echter wel beschikbaar voor een leuk huisje en zullen dus ook langskomen in de nieuwsbrief samen met meer informatie over hoe en wat. Nu snel door naar de blog update van deze week!

Kittens – Lekker eten en een groeispurt
Ik moet eerlijk bekennen dat van alle nesten die ik tot nu toe heb gehad, dit toch wel de raarste is. En dat is zeker niet in negatieve zin. Het is net of ik 5 kleine Luna’s in huis heb rondlopen. Net zo eigenwijs en ietwat sullig. Ik hou wel van dat soort karaktertjes, dus ik geniet er met volle teugen van!

Maar even terug naar dat rare waar ik het over had. Bij ons beginnen de kittens op natvoer waarna ze, als ze wat ouder zijn, ook brokjes erbij krijgen. Natvoer eet gewoon makkelijker als ze nog zo jong zijn. Nu heb ik bij deze kittens verschillende soorten natvoer geprobeerd, maar ze willen het gewoon echt niet eten. Enkel Deejay en Davinci snappen inmiddels dat het natvoer om te eten is en niet om doorheen te banjeren, maar de rest waggelt er vrolijk doorheen om vervolgens hun pootjes schoon te likken. Die pootjes smaken wel erg lekker! Maar nee, dat kan niet van dat rare spul op dat bordje verderop zijn.

Natvoer is dus tot nu toe niet echt een succes. Brokjes echter wel. Ze genieten van brokjes, allemaal. Ik haal de brokjes wel nog weg als ik er niet bij ben, maar zodra ik weer brokjes bij ze neerzet vechten ze met zijn allen om boven de bak met brokjes te mogen hangen. Dit heb ik echt dus nog nooit meegemaakt. Natvoer gaat altijd ontzettend makkelijk, maar brokjes kan vaak wel even duren voor ze eraan willen beginnen. Ze zijn echt net hun moeder; heerlijk eigenwijs en anders dan anders.

Sinds ze brokjes eten zijn ze ook allemaal in een groeispurtje terecht gekomen. Delilah deed het altijd al super en schoot ver boven haar broertjes en zusje uit qua groei, maar inmiddels loopt de rest prima met haar mee (al zijn ze nog wel lichter, omdat Delilah toch een flinke voorschot heeft opgebouwd). Wij zijn heel blij dat ze het zo goed doen op de brokjes en ook ontzettend trots op onze toch alweer hele grote kittens!

Kittens – Kattenbaktraining
(Sorry voor het onderwerp) Met eten komt ook zelf poepen en plassen zonder mama’s hulp en dan nog het liefst ook op de kattenbak. Dat rare van daarstraks? Al onze voorgaande nesten hadden de kattenbak eigenlijk heel snel door. Na 1 of 2 keer wisten ze niet meer beter en er kwamen amper ongelukjes voor.

Maar uiteraard niet met ons D-nest. Hier denken ze dat het grit eten is. Echt alle 5! Dat eten ze dan weer wel, maar natvoer ho maar. Dus ik heb ze er de hele week zelf op gezet en goed opgelet dat ze niet teveel grit aten. Het is niet bedoelt om te eten en bij die kleintjes moet je zeker goed oppassen! Het heeft ook best lang geduurd, maar inmiddels snappen ze wel dat ze er heen moeten lopen als ze een toilet nodig hebben. Echter zien ze het ook nog altijd als eten en terwijl ze een plasje of poepje doen gaan ze ook gewoon lekker door met eten. Handig, een etensbak en toilet in 1.

Ik hoop dat volgende week ze het natvoer eindelijk snappen (sommige katten hebben gewoon niks met natvoer, dat kan natuurlijk ook het geval zijn. Maar alle 5 zou ik persoonlijk erg knap vinden) door nog meer smaakjes te proberen; welke inmiddels besteld en binnen zijn. Ook hoop ik dat ze de kattenbak niet meer als toilet EN etensbak zien. Het gaat wel steeds beter (ze eten inmiddels aanzienlijk minder grit), dus ik denk dat ze, nu ze de kattenbak ook echt als toilet gebruiken, het snel niet meer zullen eten.

En wanneer dat moment komt, dan mogen ze van mij ook ‘s nachts gewoon lekker in de kamer rondlopen ipv terug in de kittenren. Niet dat ik ze er nog lang in kan houden. Ze hebben al door hoe ze er uit kunnen ontsnappen en ik vind al geregeld ‘s ochtends een klein mormeltje door de kamer waggelen, trots op zijn/haar ontsnapping. En dan toch op zoek naar hun mama, welke natuurlijk bij de overige kittens in de kittenren ligt. Tjah, was dat ontsnappen toch niet heel slim.

Tot volgende week!

Nu gaat het allemaal beginnen. Vanaf 4 weken komen alle spannende grote stappen en worden ze allemaal langzaamaan zichzelf; ze krijgen allen hun eigen karaktertje. Vanaf deze week zullen de blogjes dan ook zoveel mogelijk per kitten individueel geschreven zijn, maar het is wel nog als 1 blog/verhaal te lezen. In het stukje van het ene kitten kan prima ook wat staan over een ander. Schuw je dus niet om alle stukjes te lezen!

Lumica’s Dunkan
Het viel me vandaag ineens op hoeveel Dunkan lijkt op een kitten uit ons vorige nest. Lumica’s Crystall Esa komt erg met Dunkan overeen. Niet enkel qua kleur, maar ook qua bouw, koppie, zijn blik en het huidige karakter. Dunkan is wat luidruchtig. Hij laat graag miauwend weten dat hij er ook nog is. Zo ook nu, hij mag de kamer rondlopen (de kitten ren staat open) en meneer loopt luid miauwend rondjes door de kamer. Zet ik hem even terug in de kittenren, omdat hij misschien wel verdwaald is, miauwt hij net zo hard door. Ook tijdens het stofzuigen is Dunkan het kitten dat luid boven het geluid van de stofzuiger uit komt, al is hij er niet perse bang voor en loopt juist naar mij toe als ik aan het stofzuigen ben. Grappig kereltje is het ook. Benieuwd of hij een babbelaartje wordt, of dat dit toch een tijdelijk ding is.

Lumica’s Davinci
Davinci is toch wel het stoere ventje van het nest. Ze mochten voor het eerst vanuit de kittenren de kamer en het was Davinci die eigenlijk als enige de kamer instormde op die allereerste dag. De rest vond het nog maar wat eng, want waar ze tot toen toe altijd op een dekentje hadden gelopen in een hoek van de kamer, was die koude gladde vloer en zo een grote open ruimte maar raar en eng. Ook durfde Davinci vrijwel meteen naar de andere kant van de kamer te rennen, terwijl de meeste kittens ook nu, enkele dagen later, nog steeds niet al te ver van de kittenren vandaan lopen. Wel merk ik dat hij erg op zijn zusjes en broertjes gesteld is; als hij merkt dat de rest niet mee rent, loopt hij ook gerust weer een paar meter terug om vervolgens een broertje of zusje in zijn/haar oor te bijten.

Lumica’s Deejay
Deejay is ons sociale mannetje. Waar ik heen loop, loopt Deejay heen. Het liefst hobbelt hij mij de hele dag achterna. En nu hij inmiddels van Davinci heeft geleerd dat het buiten de ren helemaal niet zo eng is, rent Deejay altijd het snelst de ren uit wanneer ik hem weer eens open zet. Als ik op de bank zit komt hij ook heel lief bij mijn voet zitten en miauwt alsof hij wil zeggen “hallo, ik ben hier, pak mij is op!“. Deejay is de enige van het stel die al iets natvoer heeft gegeten en was ook de eerste die wat heeft gedronken uit de waterbak. Van eten snapt de rest echt nog helemaal niks, maar Davinci en Dakota hebben het drinken inmiddels ook goed door. Ook is hij de eerste die op de kattenbak is geweest voor een kleine boodschap. Hij keek me alleen wel even raar aan toen ik zat te juichen naast de kattenbak, haha.

Lumica’s Delilah
Delilah is onze grote vriendelijke reus. Ze is ruim 100 gram zwaarder dan alle andere kittens en groeit sinds klein al het snelst van allemaal. Als je ze naast elkaar ziet zie je ook duidelijk verschil in grootte. Echter houdt dit de andere kittens niet tegen en is Delilah vaak het doelwit van speelmomenten. Delilah is echter veel te lief en onschuldig en verliest eigenlijk altijd met het stoeien ook al is ze zoveel groter. Lopen kan Delilah inmiddels goed, maar toen ze voor het eerst de kittenren uit mochten was Delilah de enige die nog niet recht op d’r pootjes kon staan. Buikschuivend kroop ze dus ook weer heel snel terug naar het dekentje waar ze wel goed haar evenwicht op kon bewaren. Inmiddels heeft ze het lopen prima onder de knie en loopt ze gezellig met de rest mee de kamer rond. Alleen zodra mama iets van zich laat horen is Delilah daar te vinden.

Lumica’s Dakota
Dakota is ons speelmonstertje. Tijdens het foto’s maken vandaag heeft ze heerlijk lopen rollen over het dekentje (om vervolgens doodleuk in slaap te vallen), maar ook tijdens het rondlopen door de kamer heeft ze al een paar keer aan een speelmuis gezeten. Nu denk ik wel dat dit eerder was omdat het in de weg lag, maar het zag er wel heel lief uit. Met d’r broertjes en zusje speelt Dakota ook graag en ze wint vrijwel altijd tijdens het stoeien. Ze heeft vandaag zelfs even met Ragnar, onze 7.5 maand oude kater van 5 kilo, gespeeld. Uiteraard zag Ragnar dat als een mooi moment om ook de aanval in te zetten en hebben we hem maar eventjes weggezet. Het was heel stoer van Dakota om zo een grote kater aan te gaan, maar ik denk dat ze nog eventjes moet groeien voor ze het nog eens moet proberen. Ik ben benieuwd of die 2 nog mooie avonturen gaan beleven samen in de toekomst! Ik zal mijn camera vast klaarleggen om het te filmen 😉

Tot zover de update van deze week. Ik hoop dat de kittens de aankomende week allemaal wat natvoer en eventueel kittenbrokjes gaan eten en ook dat de kattenbak wat meer begrepen wordt. We gaan het zien en jullie horen het volgende week! Tot dan!

21 dagen geleden werd onze 5ling geboren. De tijd gaat nu alweer veel te snel. Bij deze, de blog-update van deze week!

Langzaamaan worden de verschillen tussen de kittens duidelijker. Maar ook wat ze met zijn allen gemeen hebben komt naar voren. Dit laatste is toch echt wel luiheid. Waar ons vorige nest nu al overdag de kamer rond waggelde en de hele dag in de weer waren, zitten deze 5 het liefst zo veel mogelijk in de doos waar ze geboren zijn. Ook al hebben ze inmiddels toegang tot de kittenren, welke aan de doos vast zit en een hoop meer ruimte omvat, echt lopen doen ze nog niet. Eigenlijk zouden ze nu nog helemaal niet lopen als ik ze niet een beetje had geholpen denk ik. Zo lui dus!

Maar dit is niet een slecht ding hoor! Sommige kittens doen het gewoon rustiger aan en nemen lekker de tijd om uiteindelijk te worden wie ze nou echt zijn. Hun moeder is eigenlijk precies zo, dus ik vind het erg grappig om haar nu al in de kittens terug te kunnen zien.

Wat me ook is opgevallen deze week is, dat voornamelijk de Black Tabbies elkaar opzoeken en ook de Neva’s elkaar opzoeken. Delilah heeft natuurlijk geen kleurmaatje in dit nest en ligt overal maar wat te snurken. Dit kan natuurlijk ook aan mij liggen, maar ik vind het altijd weer een grappig gezicht hoe kleur bij kleur lijkt te liggen.

Onze beste stapper van dit nest is toch wel Davinci. Deze man is iets meer van het onderzoeken dan de rest en kan al flinke stappen nemen met best wat vaart erin. Ook Dakota is niet schuw van een beetje rondstappen nu ze doorheeft dat het kan en loopt vaak op me af als ik tegen d’r praat. Deejay is onze slaapkop; altijd als ik kijk in het nest ligt meneer weer te slapen. Het valt me altijd nog mee dat hij tijdens het foto’s maken niet in slaap valt, haha. Dunkan is (voor nu) de luidruchtigste van het nest. Hij heeft ook al kleine stukjes gelopen maar doet dit niet zonder geluid erbij, alsof hij wil zeggen: “Kijk mama! Ik beweeg! … Mama, kijk je nog wel?!” Ja, Luna heeft het maar druk met kleine Dunkan. Delilah is echt het mama’s kindje. Ik heb haar al een paar keer in de kittenren gezet, samen met de andere kittens vanuit de doos, maar ze kruipt als enigste meteen weer terug. Het liefst wijkt ze ook niet van Luna’s zij, dus mocht Luna toevallig een keer in de kittenren liggen als ik haar er ook in zet, dan schuift ze meteen naar haar moeder toe en gaat er ook niet meer weg. Tot Luna er vandoor gaat natuurlijk, dan meteen als de wiedeweerga terug d’r vertrouwde doos in! En dat ze dan alleen slaapt, zonder d’r broers of zus, dat maakt haar dan niet zoveel uit.

Tot zover de blog van deze week. Nieuwe foto’s staan weer op de kittens hun bekende individuele pagina’s. Tot volgende week!

Extra: En hier als kleine bonus, twee pogingen tot groepsfoto’s (Volgende keer beter…)

Delilah – Dakota – Deejay – Davinci – Dunkan

En weer een week voorbij gevlogen. De kittens zijn inmiddels 2 weken oud en hier is dus de blog update van deze week!

De eerste 1,5 week van zijn/haar leven is het wereldje voor een kitten erg klein. De oogjes zitten nog dicht, de oren zijn ook nog dicht en ze zijn enorm afhankelijk van hun moeder. Dat afhankelijke gaat ook nog wel een tijd door, maar ergens tussen de eerste en tweede week in een kitten’s leventje komt er ineens een omslag; de ogen en oortjes gaan open en ze kunnen voor het allereerst dingen horen en zien.

Het leuke is dat je, als fokker, dit ook allemaal mee maakt. Op dag 9 gingen de eerste oogjes open. Delilah keek me al snel aan tijdens het weegmoment in de ochtend, maar Davinci volgde ook al snel in de avond met ook 1 oogje. De dag erna keek ineens Dakota me aan met haar grote kijkers en ook Davinci had inmiddels zijn 2de oogje open. Dunkan en Deejay begonnen met het openen van hun oogjes op dag 11 en sinds eergisteren (dag 12) zijn alle oogjes helemaal open en kunnen ze de prachtige wereld een stukje beter zien.

Nu heb ik de gewoonte om tegen mijn kittens te praten. Vraag me niet waarom, ik ben een beetje raar, maar ik vind het gewoon leuk om op die manier met ze te binden. Eergisteren kreeg ik ineens reactie terug en werd ik aangestaard door Dakota, voor 5 hele minuten. Het enige dat ze deed was staren en wegkijken bleek echt geen optie. Een klein beetje eng was het wel, maar gelukkig voor mij vond Davinci het leuk om tegen mij terug te praten (Wat hij overigens de laatste 2 dagen ook alleen maar heeft gedaan), maar schrok hij duidelijk van zijn eigen geluid; net als zijn zusje Delilah en broertje Dunkan overigens. Het was dus een enorm grappig gezicht om te zien hoe 3 kittens redelijk overstuur aan het wurmen waren om een versteende Dakota heen, die nog altijd niet haar blik van mij af wendde. Wat heb ik gelachen! En dan ook vooral om Deejay die door alles gewoon heen sliep. Wat een heerlijk stel nu al.

Ook zijn ze weer lekker doorgegroeid deze week en zijn ze inmiddels allemaal richting de 250 gram en is er zelfs al 1 boven de 300 gram. Helaas kwamen we er vandaag wel achter, tijdens het foto’s maken, dat kleine Delilah een ontstoken oogje heeft. Waarschijnlijk heeft ze een nageltje van een broertje of zusje in haar oogje gekregen wat dit tot gevolg kan hebben. Maar ik verwacht dat met wat goede zorgen en regelmatig schoonmaken dit snel opgelost is.

Overigens ben ik jullie Dakota’s kleur nog verschuldigd. Een paar dagen na onze vorige blog begon ik ook rode streepjes op haar staart te zien. Dakota is dus, net als haar neva broertje Davinci, een Red Tabby Point, mogelijk met silver en/of wit! Heel speciaal vinden wij het dat beide poesjes in dit nest rood zijn, want heel vaak komt dit niet voor. Ik weet niet zeker of zowel Dakota’s als Davinci’s rode kleur al goed te zien is op de foto’s (op vooral de staart en de oortjes), maar in het echt is het al flink zichtbaar. Grappig hoe snel dat ineens kan gaan.

Tot zover de blog van deze week. Tot volgende week!